Zodra een levens veranderende ziekte op je pad komt, start daarmee op een gegeven moment ook het zogenaamde acceptatieproces. Het is een woord dat mij vanaf het begin een kriebelig gevoel bezorgd. Een diepgewortelde associatie met ‘akkoord gaan’ en ‘mij bij de situatie en mijn leven neer moeten leggen’ kwam naar boven. Alsof ik met het accepteren, ook direct mijn strijdlust zou begraven. Ik kon het (nog) niet hand in hand laten gaan. Door alle onzekerheid die mijn hersenschudding teweeg bracht, was het verliezen van de regie en zelfstandigheid juist één van de grootste pijnpunten. Hoe kon ik dat nou accepteren?
Aanvaarden hoe het nú is
Toch heeft strijden op een gegeven moment zijn langste tijd gehad. Zeker wanneer alle moeite die ik in mijn herstel stak, maar summier beloond werd. Het geven en nemen was totaal uit balans en dat hield ik niet oneindig vol. In plaats van een onbereikbaar doel te stellen om mijn leven als geheel te accepteren, begon ik met kleine stapjes.
Allereerst verruilde ik het woord ‘acceptatie’ voor ‘aanvaarding’. Voor mij een zachter woord waarbij ik me twee handen inbeeld. Handen die open staan om te ontvangen en het te aanschouwen en te erkennen zoals het nú is.
Ik schaalde mijn doel af door me eerst alleen te berusten in dat de dag was zoals hij was. De ene dag heel zwaar, de andere dag iets minder zwaar. Het was. Lange tijd bleef daar mijn acceptatieproces hangen. Mede door mijn onbekende ziektebeeld en het verloop daarvan, zat ik in de wachtstand. Ik leefde met de dag, in het nu, en keek niet verder vooruit. Dat lukte simpelweg niet. Zodra ik dat toeliet voelde ik me overmand met gevoelens, waar ik nog te weinig kracht voor had om die te dragen. Overleven stond op nummer één en als er dan ook heftige gevoelens bijkwamen, werd dat me teveel. Wel ondervond ik dat regelmatig schrijven mij hielp om wat afstand tot emoties en de situatie te scheppen, en overzicht te krijgen.
Verleden – heden – toekomst
Het aanvaarden van de dag schepte ruimte en daarmee kwam er ook een stukje energie vrij. Vechten kost een hoop! Door niet te vechten er tegen, maar het te laten zijn, kon ik ook meer genieten van de dingen die ik wél deed en kon. Ik breidde het gebied wat verder uit: ik aanvaarde meer mijn grenzen en accepteerde dat ik een stukje zelfstandigheid moest loslaten en hulp nodig had. Ik liet mezelf keer op keer in gedachte wennen aan een ander toekomstbeeld en ik begon ook daar stapje voor stapje meer rust in te vinden.
Naarmate ik meer herstelde, kwam ik voor een Werkfit traject bij WijDoen terecht. Een traject waarbij je weer vooruit gaat kijken en bezig gaat zijn met de vragen als: wat wil ik en wat kan ik? Maar waarbij ik het ook nodig had om terug te kijken wat er aan jaren achter me lagen. Het er met een ‘nieuw’ iemand in mijn leven over te hebben is ook fijn, in dit geval mijn re-integratiecoach Merijn. Die kent mijn leven nog niet, en opnieuw mijn verhaal en gevoelens vertellen draagt ook bij aan een stukje heling. Voor mij waren de gevoelens op het moment zelf te groot, maar kon ik ze achteraf beter aan. Omdat ik verder ben in mijn herstelproces, of gegroeid ben als mens in deze situatie waardoor ik ze beter aankan.
Nieuwe uitdagingen
Mijn acceptatieproces is een proces van jaren. Ik ben nu 5 jaar verder, maar kom nog steeds nieuwe onderwerpen en situaties tegen. Zo kan ik bijvoorbeeld nog heel moeilijk fietsen: door de visuele verwerking en het evenwicht is het voor mij erg zwaar. Het kostte tranen en het was een berg om overheen te stappen om daarover een beslissing te nemen, want ik moest erkennen dat het nog steeds niet gaat zoals ik wil en ik ondersteuning nodig heb. Desondanks ben ik sinds vorige week de (toch wel) trotse eigenaar geworden van een elektrische fiets. En wauw, wat is dat fijn! Ik krijg er zoveel vrijheid voor terug. Zo zei een goede vriendin tegen mij: dit is een voorbeeld dat er ondanks de beperkingen ook mogelijkheden zijn! En zo is het, uiteindelijk was het kiezen voor mijzelf de beste optie. En daarmee ook dichter tot geluk te komen: het gaf mij extra vrijheid en zelfstandigheid terug en mogelijkheden om meer te genieten.
Een aantal weken geleden kwam ik een prachtig nummer tegen die mij erg raakt: It’s OK. Dit nummer is gemaakt door een vrouw die een voortdurende strijd heeft tegen kanker en nog maar 2% overlevingskans heeft. Het raakte mij enorm. De rust en kracht waarop zij dit zingt; het kwam direct binnen. De woorden ‘het is oké’ beginnen steeds meer betekenis en leefruimte in mijzelf te krijgen, waardoor ik verder kom in mijn acceptatieproces. Een proces waarin de acceptatie en de strijdlust elkaar steeds beter weten te vinden.
