Hallo nieuwe ik.
Persoonlijke blog door Inge Woutersen
Chaos. Dat is het woord dat in mij opkomt als ik terugdenk aan de eerste 2 à 3 jaar toen ik net een hersenschudding had opgelopen. Mijn hersenen waren door elkaar geschud en zo ook mijn leven. Van de touwtjes in handen hebben, naar de bodem die onder je voeten is weggeslagen. De basis in mijn leven – wat zo vanzelfsprekend was – was letterlijk in 1 klap weg. Ik was gesloopt. Na nog geen 10 minuten naar mijn werk fietsen voelde ik me kapot, terwijl de dag nog moest beginnen. Ik had chronische hoofdpijn, kon niet meer goed tegen licht en geluid en was grotendeels van de tijd overprikkeld.
Lang heb ik geprobeerd vast te houden aan het leven dat ik had en aan de persoon die ik was. Een half jaar lang heb ik mijn uren proberen op te bouwen in mijn oude functie, totdat het écht niet meer ging. Achteraf gezien was dat een herhalend patroon: doorgaan totdat ik op was. Kennelijk vond ik van mezelf dat ik pas mocht opgeven als ik totaal niet meer kon. Vermoeidheid was niet genoeg. Nee, ik moest van de knallende hoofdpijn niet meer uit mijn ogen kunnen kijken, voordat ik mijzelf pas serieus nam. Grenzen, een woord dat ik op een gegeven moment niet meer aan kon horen. Ik wilde helemaal geen grenzen hebben! Ik wilde gewoon doen wat iedereen kon, ik wilde niet ziek zijn. Eigenlijk mocht ik zelfs niet ziek van mezelf zijn en was ik boos op mezelf en de nieuwe situatie.
Identiteitscrisis
Gedwongen heb ik stapje voor stapje steeds meer voor mezelf moeten kiezen, simpelweg omdat ik mij anders kapot aan het maken was. Er was geen vanzelfsprekendheid meer, want over alles wat ik deed en de keuzes die ik maakte moest ik nadenken. Patronen, overtuigingen, gedachtes, hoe ik met mezelf en de situatie omging; alles kwam onder een vergrootglas te liggen. Ik moest mijzelf binnenstebuiten keren en opnieuw leren kennen. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ik in een sluimerende identiteitscrisis zat. Alles wat mij mijzelf maakte, kon ik niet of heel minimaal. Ik kende mijzelf als sociaal, enthousiast, belangstellend, ijverig en leergierig, maar ik kon geen boek meer lezen en een langer gesprek voeren was topsport. Daarvoor in de plaats werd ik juist prikkelbaar, had ik een kort lontje en bevond ik mij in de overlevingsmodus. Ondertussen wilde ik dat alles (inclusief ikzelf) zo normaal mogelijk was. Strengheid en weerstand vierden hoogtij.
‘Ik was mijn ziekte geworden en wist eigenlijk niet meer wie ik van binnen was’
Hoofd boven water
Mijn klachten beheersten mijn leven zodanig dat ik de pijnlijke conclusie moest trekken dat ik mijn ziekte was geworden. Ik wist niet meer goed wie ik nou eigenlijk was en herkende mezelf niet meer. Dat moment zorgde ervoor om bewust mijn focus van mijn klachten te verschuiven naar de persoon die daarachter zit en dat die twee ook gescheiden kunnen worden. Ik greep mijn ziekte aan om onderdeel te worden van mijn persoonlijke ontwikkeling. Er was eigenlijk geen andere keus, wilde ik mijn hoofd boven water kunnen houden. In plaats van streng zijn voor mijzelf, heb ik stapje voor stapje geleerd om lief en zacht te worden. Om mee te waaien met de klachten die aandienden en niet automatisch te gaan vechten. Niet te verkrampen, maar te ontspannen en mij over te geven aan de onzekerheid. Ook mijn beeld op mijn leven is aan verandering onderhevig geweest. Het is niet voor niks een cliché: ik geniet meer van de kleine dingen.
Hoewel ik nog steeds in mijn herstelproces zit, weet ik inmiddels ook dat ik mijn ‘oude ik’ niet meer word en door alles wat ik heb geleerd ook niet meer wíl worden. Van sommige gedeeltes is het een weg van afscheid nemen, hebben tegelijkertijd die gaten zich ook gevuld met nieuwe inzichten en voel ik mij een rijker persoon geworden!
Lees hier meer over NAH
