Het tweede spoor dat een jaar na de val van haar fiets werd opgestart, heeft de nu 39 jarige Minke Schoffelmeer nog als het ergste ervaren. “Dat tweede spoor was vreselijk. Ik was al bezig om mijn werk als projectingenieur weer op te bouwen in het eerste spoor. Ik wist dat ik terug kon naar mijn oude baan, dus ik wilde helemaal niet bezig zijn met het zoeken naar een andere baan. Dat tweede spoor heeft mij heel veel extra stress gegeven. Het zou fijn zijn als ik een half jaar extra tijd had gehad. Dat gun ik anderen in dezelfde situatie ook.”
Vier jaar geleden wordt Minke lid van een triatlonvereniging. Ze maakt een trainingsschema en schrijft zich in voor de Frysman, een kleinschalige triatlon in Friesland. Juni 2018 is het zover. Ze zwemt 2 uren, fietst er 6,5 en loopt 5 uren hard. “Ik heb de hele dag met een glimlach gelopen. Ik heb genoten die dag, wat was ik trots op mijzelf. Het was een enorme overwinning dat het goed ging.” Het is ook haar laatste sportieve wedstrijd.
Scooter
Na de triatlon volgt nog een heerlijke vakantie op La Palma. Weer thuis stapt ze samen met wat jongens van de triatlonvereniging op de fiets. Het gaat lekker, ze fietsen in een treintje 42 kilometer per uur. Dan schiet er ineens een scooter de weg op. De jongen voor Minke valt, en dan valt Minke zelf ook. Haar hoofd knalt zijwaarts op de grond. In haar helm zitten scheuren. Minke staat gelijk weer op, er lijkt niets aan de hand. Later die dag wordt dit ook bevestigd bij de huisartsenpost.
Onbegrepen
Minke blijft voor de zekerheid thuis van haar werk. “Ik voelde mij af en toe duizelig, en ik merkte dat als ik mijn social media even checkte dit heel heftig was. Ook licht en geluid werden steeds vervelender. Na 2 weken voelde het zelfs alsof iemand heel hard op mijn hoofd drukte, maar op een CT-scan was niets te zien. Het werd maar niet beter en ik voelde mij steeds meer onbegrepen.”
Steeds slechter
Gaandeweg gaat het steeds slechter met haar. Ze traint en werkt niet meer. “Ik kwam steeds meer in een isolement terecht. Ik begreep niet wat ik had, en mijn omgeving ook niet. Het is echt een heel diep dal geweest. Gelukkig was ik door het trainen voor de triatlon gewend om veel alleen te zijn” Het woord hersenschudding valt pas bij een fysiotherapeut, welke Minke op eigen initiatief
bezoekt.
Zoektocht
Samen met haar vriend heeft ze veel zelf moeten uitzoeken. Een half jaar na haar valpartij hoort ze van de polikliniek hersenschudding van de KNVB. Hier wordt haar uitgelegd dat 80% van de mensen na een hersenschudding snel hersteld en 20% langdurige klachten overhoudt. Ze krijgt oefeningen en veel tips en komt onder controle te staan. “Ik voelde mij eindelijk gehoord en begrepen. Verder ben ik ook nog begeleid door een revalidatiecentrum en ik ben bij de Breinkliniek geweest. Dat zoeken naar de juiste hulp kost veel energie. Die zoektocht gun ik niemand.
Dat geldt ook voor het tweede spoor, dat vond ik echt heel lastig”
Pas de afgelopen maanden, na 2 jaar, voelt Minke zich beter. “Het blijft keuzes maken en ik kan nog niet naar alle feestjes, maar ik loop wel weer 3 keer per week hard en ik ben terug in mijn
oude baan. Ik kan mijn grenzen beter bewaken en ik kan meer genieten van kleine dingen en ben daardoor dankbaarder dan voor de val van mijn fiets”
||Minke||
