Roelien van der Veen

Roelien van der Veen

Na twintig therapeuten nog geen antwoord

Het leven van de 46-jarige Gertjan staat stil. Zo voelt het
althans. “Ik hoor vaak: Is het nog steeds hetzelfde? Sommige
mensen vergeten zelfs dat ik niet veel meer kan. Het is
verdrietig dat ik continue moet uitleggen wat ik heb. Ik wil
anderen behoeden voor wat ik meemaak. Dus neem een TIA
serieus en zorg dat je een revalidatietraject volgt. Ik heb die
begeleiding echt gemist.”

Gertjan had een baan waar velen jaloers op zijn, hij werkte als
technisch producent van grote evenementen. Zijn leukste jaarlijkse
klus was de Vrienden van Amstel LIVE. Maandenlang werkte hij
aan decors, geluid, podia, budget en schema’s. Van A tot Z was
hij erbij. “Ik heb het wel 14 of 15 keer georganiseerd. Tijdens de
laatste keer waren we aan het afbouwen, toen ik ineens moeite
kreeg met praten en ik meer strompelde dan liep. Het was een
lange dag geweest met weinig slaap. Na een half uurtje rust ging
het wel weer en heb ik doorgewerkt.”

Gezond verklaard

De volgende dag wordt hij weer duizelig. De huisarts verwijst hem
door naar het ziekenhuis, met het vermoeden van een TIA. Na
drie dagen ziekenhuis mag hij weer naar huis, alles lijkt dan in
orde. “Ik dacht dat ik even moest bijkomen en dat ik dan wel
weer langzaam kon gaan opbouwen met werken.” Dat gevoel
wordt ook bevestigd na verdere onderzoeken. Er worden geen
oorzaken of verhoogde risicofactoren voor een TIA gevonden. Er
is geen sprake van hart- of vaatziektes. Op de MRI- en CT-scan
zijn geen afwijkingen te zien. Gertjan wordt gezond verklaard.
“Maar de vermoeidheid bleef en bovendien kreeg ik tinnitus, een
piep in mijn oren. Dat begon na het slikken van een ander merk
bloedverdunners. Die piep is nooit meer weggegaan.”

Twintig verschillende therapeuten

De bedrijfsarts wil hem weer aan het werk hebben. Gertjan wil
dat zelf ook graag, dus hij begint in een andere functie voor drie
keer drie uren per week. Maar het gaat alleen maar slechter, het
werk is te inspannend. Hij bezoekt een psychologisch centrum
omdat er aan een burn-out wordt gedacht, maar dat is het niet.
Na een jaar stopt hij met werken. “Ik heb het meeste last van
overprikkeling. Drukke ruimtes of een radio aan bij een gesprek,
kan niet meer. Ik kom bijna niet meer op verjaardagen, ga nooit
meer naar de kroeg, uit eten, naar de film of een concert en ik
spreek weinig mensen meer. Ik ben echt chronisch moe. Ik heb
van alles geprobeerd en ik heb wel twintig verschillende artsen,
therapeuten en psychologen gezien. Maar ik heb nooit een goed
antwoord gekregen. Ik wil graag bewijs dat ik dit niet verzin, maar
dat is er niet. Na vier jaar accepteer ik nu wel beter, hoe ik mij voel,
maar het blijft frustrerend.”

Werkfittraject

Het leven van Gertjan is 180 graden veranderd. “Ik ben voor
78,7% afgekeurd. Ik zit nu via het UWV in een Werkfittraject.
Dit heeft mij wel weer wat inzicht gegeven hoe om te gaan met
hersenletsel. Maar het is heel moeilijk om werk te vinden dat
past. Ik kan niet reizen, heb een prikkelarme omgeving nodig en
veel pauzes. Ik kan de hond niet langer dan een kwartier uitlaten,
anders strompel ik terug naar huis. Het is heel moeilijk om uit te
leggen wat overprikkeling met mij doet.”

Niet alleen

Dat Gertjan nooit een revalidatietraject heeft gevolgd voelt als een
groot gemis. “Pas na drie jaar vroeg een deskundige wat voor
revalidatietraject ik heb gevolgd. Al de andere deskundigen, die
ik daarvoor heb gezien, zijn daar nooit over begonnen. Ik wist niet
van het bestaan van zo’n traject, dus vraag je er niet naar. Gelukkig
herstellen de meeste mensen wel volledig van een TIA, maar 1 op
de 10 mensen, die een TIA op jonge leeftijd krijgt, herstelt niet
volledig. Dat zijn er 4000 per jaar. Ik hoop, dat als iemand dit leest
en het herkent, weet dat hij niet alleen staat.”

||Gertjan||

Deel dit bericht

Gerelateerde artikelen:

Wij zijn benieuwd wie onze site bezoekt

Volledig anoniem, helpt u ons hier ontzettend mee. Alvast onze dank.